Μια κοινωνία σε πλήρη
σήψη απαιτεί την κάθαρση στο ελληνικό
ποδόσφαιρο. Με ποιο όμως σκεπτικό; Να
αλλάξουμε «νταβατζήδες», όχι το σύστημα. Της Χριστίνας Αμερικάνου.
Μια κοινωνία σε πλήρη
σήψη και απόλυτη ηθική εξαθλίωση, με
πολίτες που δεν σέβονται τον συμπολίτη
τους, με πολιτικούς που ισοπεδώνουν
κάθε έννοια πολιτικού πολιτισμού, με
δημοσιογράφους χωρίς ηθικούς φραγμούς
που δημοσιοποιούν κατά το δοκούν κι
εξευτελίζουν αντιπάλους ελαφρά τη
καρδία, απαιτεί την εξυγίανση του χώρου
του ποδοσφαίρου.
Λες και το ποδόσφαιρο,
δεν είναι μέρος αυτής της κοινωνίας.
Λες και το ποδόσφαιρο είναι αυθύπαρκτο,
αυτόνομο και αυτοτελές. Δεν υπηρετείται
από τους ίδιους ανθρώπους, από τους
ίδιους θεσμούς, από τους ίδιους
λειτουργούς, από τους ίδιους μηχανισμούς.
Το πρόβλημα του κάθε
οπαδού που με θλίψη διαπιστώνει τη
διαφθορά στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι
πολύ πιο επιφανειακό απ’ όσο φαίνεται.
Το πρόβλημα του οπαδού δεν είναι να
φτιάξουν οι θεσμοί, να εφαρμοστούν οι
Νόμοι, να δραστηριοποιηθούν οι άριστοι
και οι ικανοί.
Το πρόβλημα του οπαδού
είναι το οφσάιντ να μη δίνεται στη δική
του ομάδα, το πέναλτι να μη κερδίζεται
από τον αντίπαλο, η κάρτα να μη βγαίνει
στον δικό του παίκτη.
Πρακτικό είναι το θέμα
του οπαδού. Όταν η ομάδα του είναι πρώτη,
δεν ενδιαφέρεται για καμία εκ των
παθογενειών στο ποδόσφαιρο. Όταν όμως
η ομάδα του χάνει έδαφος, τότε φταίνε
οι παράγοντες, η ΕΠΟ, οι διαιτητές, οι
Υπουργοί, η Κυβέρνηση, ο Τσίπρας, η…
αμερικανική πολιτική! «Φονιάδες των
λαών Αμερικάνοι» φωνάζουμε μια ζωή. Ένα
σύνθημα που γαλούχησε γενιές επί γενεών
για να μας απαλλάξει από τις ευθύνες
μας. Να είμαστε βέβαιοι πως δεν φταίμε
εμείς, φταίνε πάντα οι άλλοι.
Στην πραγματικότητα,
λοιπόν, αυτό που ζητάνε οι περισσότεροι
δεν είναι η εξυγίανση. Είναι η αλλαγή
των «νταβατζήδων». Εκείνων δηλαδή των
προσώπων που θα ορίζουν τους όρους του
παιχνιδιού και θα λυμαίνονται τον χώρο
προς όφελος ενός άλλου αφεντικού.
Δεν μας ενδιαφέρει το
«πως», αλλά το «ποιος», και τούτο περίτρανα
φαίνεται και στο πως ψηφίζουμε, πως
συμπεριφερόμαστε στον δρόμο, στους
κοινόχρηστους χώρους, στις δημόσιες
υπηρεσίες, στο σπίτι μας.
Πάνε τα πράγματα μια
χαρά για εμάς και την οικογένειά μας;
Τι μας νοιάζει αν καίγεται το σπίτι του
διπλανού; Βγάζουμε εμείς τα λεφτουδάκια
μας και έχουμε την υγειά μας; Γιατί να
ενοχληθούμε από την εγγενή δυσλειτουργία
της κοινωνίας μας;
«Ο Ολυμπιακός και το
Αιγάλεω (σ.σ βάλτε όποια άλλη ομάδα
θέλετε) να κερδάνε και οι άλλοι να πάνε
να ………» είχε πει ο Γιάννης Σπάθας προ
αμνημονεύτων ετών σε μία εκ των πρώτων
τηλεφωνικών συνομιλιών, που είχαν
υποκλαπεί χάρη της ποδοσφαιρικής
«παράγκας» και έμεινε στην ιστορία.
Είναι η φράση που
συγκεντρώνει ακριβώς τη λογική του
Νεοέλληνα σε κάθε επίπεδο, το απάγαυσμα
της υστερόβουλης σκέψης των περισσοτέρων
εξ ημών σε αυτήν την πολύπαθη χώρα, στην
οποία κουκουλωνόμαστε όλοι με τον μανδύα
της εξυγίανσης, πιπιλάμε την καραμέλα
της ισονομίας, της δικαιοσύνης, της
διαφάνειας αλλά πρωταρχικός μας στόχος
είναι να γίνουμε εμείς οι «νταβατζήδες»
του συστήματος, του όποιου συστήματος,
όχι μόνο του ποδοσφαιρικού.
Η αλλαγή του ίδιου του
συστήματος ουδόλως μας αφορά. Γι’ αυτό
και ποτέ δεν αλλάζει τίποτα. Τα πράγματα
είναι απλά.
Μη διακόπτω, όμως, άλλο
τις σκέψεις σας, συζητήστε λίγο ακόμα
για το αν ήταν το γκολ οφσάιντ…
Τέλειο Χριστίνα
ΑπάντησηΔιαγραφή