Το κρυφτό είναι παιχνίδι για τα παιδιά, όχι για τους μεγάλους. Τα μεν χαίρονται, οι δε μαραζώνουν. Γράφει η Ανδριάνα Βούτου.
Μιλήσαμε για ώρα στο τηλέφωνο.
Δε μπορώ να θυμηθώ λέξη απ' όσα ειπώθηκαν.
Το ραντεβού κλείστηκε στις επτά.
Η ώρα έξι ακριβώς.
Δε θα προλάβω!
Έφτασα επτά και δέκα.
Δεν σε είδα πουθενά.
Πάλι θ' αργήσεις!
Και να φανταστείς καθυστέρησα όσο μπορούσα.
Μισό πακέτο τσιγάρα, εικοσιτρείς περαστικοί
και δέκα τραγούδια αργότερα
δεν φαινόσουν πουθενά.
Θα έρθεις, έτσι κάνεις πάντα.
Αργείς... για την μεγάλη είσοδο.
Μια τσίχλα που έχασε την γεύση της
και τριαντα λεπτά μετά δεν είχε αλλάξει
ΤΙΠΟΤΑ!
Πέντε, δεκα, δεκαπέντε
είκοσι, εικοσιπέντε, τριάντα,
τριανταπέντε... Φτου και βγαίνω!
Παίζουμε κρυφτό.
Εγώ τα φυλάω.
Πάντα εγώ τα φυλάω.
Δεν ήξερα πως θα παίξουμε κι απόψε.
Θα φόραγα τα αναπαυτικά μου
αθλητικά παπούτσια.
Κάθομαι στο πεζούλι, σηκώνομαι
και ξανακάθομαι.
Κάνω το γύρω της πλατείας
και ξαναγυρνώ στη θέση μου.
Πέντε χιλιάδες σκέψεις
πέρασαν από το μυαλό μου.
Όλες ήταν ένα σενάριο αλλοιώτικο.
Το αγαπημένο μου;
Αυτό που με περιμένεις.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου