Ο Διαμαντίδης ήταν κυρίως συναίσθημα. Ήταν όλα αυτά που σε έκανε να νιώθεις, χωρίς καν να χρειαστεί να σε εντυπωσιάσει. Δεν το προσπαθούσε και συνήθως όσα συναισθήματα έρχονται φυσικά, χωρίς προσπάθεια, είναι και τα πιο αγνά, τα πιο αυθεντικά και τελικά αυτά που αντέχουν στον χρόνο. Αυτά που γράφονται στην ιστορία και αυτά που θα σε συντροφεύουν στις μελλοντικές νοσταλγικές στιγμές σου. Γράφει στο Mix This o Μπάμπης Λάμπρου.
Έβαλε μεγάλα σουτ στην τεράστια καριέρα του ο Δημήτρης Διαμαντίδης; Η απάντηση είναι προφανής, με το «βάλ’ το αγόρι μου» να αποτελεί την κορωνίδα όλων. Μία πρόχειρη αναζήτηση στο μυαλό του καθενός ή στο Ίντερνετ, μπορούμε να θυμηθούμε αρκετά ακόμη, που είχε πετύχει με το τριφύλλι στο στήθος.
Κι όμως, όπως πολύ σωστά και με υπέροχο τρόπο το έθεσε ο Χρήστος Καούρης στο άρθρο του στο novasports.gr, ο σπουδαίος άσος δεν θα μείνει στο θυμικό όλων ημών που λατρεύουμε το μπάσκετ για τα μεγάλα του σουτ του, τις περίτεχνες ντρίμπλες του, τις πάσες α λα Σάρας -και στις μέρες μας α λα Τεόντοσιτς.
«Το μπάσκετ είναι ο Διαμαντίδης». Τάδε έφη Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Μία τόσο απλή φράση, τόσο 100% αντιπροσωπευτική για την κληρονομιά που άφησε ο παλαίμαχος γκαρντ. Ο Σέρβος τεχνικός σε μία πρόταση συμπύκνωσε όλα όσα θα σκεφτόμαστε μετά από χρόνια για εκείνον. Και άντε μετά να προσπαθήσεις να εξηγήσεις στις νέες γενιές, που γαλουχούνται μέσα από βίντεο και ποσταρίσματα, πόσα άφησε πίσω του ένας συνεσταλμένος τύπος από την Καστοριά.
Ο Διαμαντίδης δεν ήταν όλα αυτά που περιμένει να δει ένας φαν του μπάσκετ εκτός Ευρώπης. Ήταν πολλά, αλλά σίγουρα όχι αυτό. Δεν πηδούσε στον Θεό, όπως κάνουν τα πολύ καλά σύγχρονα γκαρντ που έχουν μαζευτεί στην ήπειρό μας, δεν έβαζε την μπάλα στην κάλτσα του για να την εμφανίσει ξαφνικά στο καλάθι ή συστημένη στα χέρια ενός συμπαίκτη του ώστε να πιστωθεί μία εντυπωσιακή ασίστ.
Ο Διαμαντίδης ήταν άλλης πάστας μπασκετμπολίστας. Όχι απλά εκείνος που άλλαξε το άθλημα στην Ευρώπη, αλλά και αυτός που ανάγκασε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα τους φιλάθλους να το δουν… αλλιώς. Να προσέχουν τη σημασία της λεπτομέρειας, η οποία στα highlights φαντάζει «άνοστη», αλλά η ουσία της διαθέτει τη δική της μαγεία.
Ο Διαμαντίδης ήταν κυρίως συναίσθημα. Ήταν όλα αυτά που σε έκανε να νιώθεις, χωρίς καν να χρειαστεί να σε εντυπωσιάσει. Δεν το προσπαθούσε και συνήθως όσα συναισθήματα έρχονται φυσικά, χωρίς προσπάθεια, είναι και τα πιο αγνά, τα πιο αυθεντικά και τελικά αυτά που αντέχουν στον χρόνο. Αυτά που γράφονται στην ιστορία και αυτά που θα σε συντροφεύουν στις μελλοντικές νοσταλγικές στιγμές σου.
Τώρα που το σκέφτομαι θα τολμήσω να παραφράσω τον «Ζοτς». Τελικά, ο Διαμαντίδης ήταν όλα όσα ήθελες από το ευρωπαϊκό μπάσκετ.
ΥΓ: Ένας φίλος είπε ότι ο Διαμαντίδης ήταν ο Τσάβι του μπάσκετ. Δυσκολεύομαι να βρω έναν καλύτερο παραλληλισμό με ποδοσφαιριστή. Ήταν αυτό ακριβώς. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο…
ΥΓ1: Ο ίδιος δηλώνει ευλογημένος για όσα είχε την ευκαιρία να ζήσει. Εμείς άραγε πόσο ευλογημένοι είμαστε που καταφέραμε να αντιληφθούμε εγκαίρως τα όσα ήθελε να μας «πει» από το παρκέ, ώστε να του προσφέρουμε την αναγνώριση που του αξίζει;
ΥΓ2: Μπράβο στον Παναθηναϊκό (διοίκηση και κόσμο), που δίνει και παίρνει ό,τι ακριβώς αρμόζει στην περίσταση.
ΥΓ3: Δεν πρέπει να έχει υπάρξει προσωνύμιο αθλητή που να τον περιγράφει και να ΜΗΝ τον περιγράφει τόσο πολύ ταυτόχρονα. Το «3D» ταιριάζει γάντι διότι πραγματικά προσέφερε μία άλλη διάσταση στο μπάσκετ, αλλά η όλη γκλαμουριά που εκπέμπει η λέξη δεν συνάδει με αυτά που ήθελε να πρεσβεύσει ο κορυφαίος πλέι μέικερ μέσα και έξω από το γήπεδο.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου