Αλήθεια, πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα στις σχέσεις, πόσο πιο απλά, αν γινόταν πράξη αυτό το χιλιοειπωμένο «ένα τσιγάρο δρόμος»; Γράφει η Ζέτα Κατσίκα.
Πράγματι, οι σχέσεις σήμερα έχουν γίνει πιο περίπλοκες και από το δυσκολότερο επάγγελμα. Ο λόγος είναι σαφής, αλλά στ’ αλήθεια τόσο μα τόσο δύσκολος ως προς την κατανόηση του!
Εγωισμός είναι η αιτία, υλικά αγαθά, καλοπέραση και «δηθενιά» οι αφορμές... Λέξεις απλές στο να τις διαβάζει κάποιος μα τόσο δύσκολες να τις αντιληφθεί. Βλέπεις είναι πολύ πιο εύκολο να ρίχνουμε τα βάρη και το φταίξιμο των ανασφαλειών και του ανικανοποίητου μας στους άλλους. Οι οποίοι άλλοι επίσης βιώνουν τις ίδιες ανασφάλειες και το ίδιο συναίσθημα του ανικανοποίητου.
Το αποτέλεσμα; Εφήμερες σχέσεις γεμάτες ενθουσιασμό στην αρχή, καλή «προώθηση» του εαυτού μας (για να πάρουμε αυτό που θέλουμε...) και έπειτα σκοτάδι! Σε δυο μήνες ξεχνιούνται όλα, τα μεγάλα λόγια και οι «βαριές» υποσχέσεις, που ήταν τελικά ελαφριές σαν τα πούπουλα! Άλλο αποτέλεσμα; Σχέσεις χωρίς ουσία, σχέσεις που αν και μακροχρόνιες βασίζονται στη συνήθεια και καταλήγουν με μαθηματική ακρίβεια σε έναν ακόμα πιο «συνηθισμένο» γάμο.
Η έλλειψη ειλικρίνειας, ο υπέρμετρος εγωισμός, το να κάνουμε τον άλλον να «κολλήσει» μαζί μας και μετά να τον ξεκολλήσουμε χωρίς τύψεις, το γεγονός ότι το «βόλεμα» επικρατεί του πάθους και της άνευ όρων αγάπης, κυριαρχούν, και μας απομακρύνουν καθημερινά από τον στόχο μας... Που δεν είναι άλλος από το να βρούμε αυτό που λένε το άλλο μας μισό...
Ανέκαθεν πίστευα στο άλλο μισό μου. Όσο ρεαλίστρια και αν προσπαθώ να είμαι, όσες φορές και να θέσω τη λογική σε λειτουργεία, η έννοια και η ύπαρξη του άλλου μισού είναι κάτι που κυριαρχεί όχι στο «κεφάλι» αλλά στην καρδιά μου. Ξέρω τι θα σκεφτείτε πολλοί. Ότι δεν υπάρχει, ότι παραείναι «ρομαντικό», ιδανικό και σαφώς ανέφικτο. Μπορεί στα τόσα εκατομμύρια που είμαστε να υπάρχει παραπάνω από ένα μισό που να μας αντιστοιχεί. Μπορεί να είναι και έτσι... Ωστόσο, και αυτή η εκδοχή καταλήγει στο ότι το άλλο μισό όντως υπάρχει και φίλοι μου δεν θα το βρούμε ποτέ στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, στη συνήθεια, στα υλικά αγαθά…
Θα το βρούμε εκεί που ίσως δεν περιμέναμε ποτέ. Και δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς… Το άλλο μισό βρίσκεται συνήθως εκεί που τα χιλιοειπωμένα λόγια παίρνουν σάρκα και οστά, εκεί που η τρέλα ξεπερνά κάθε λογική, εκεί που τα «πρέπει» σβήνουν και γίνονται «θέλω». Πόσες φορές ακούσαμε τη φράση «για σένα και με σένα θα πήγαινα παντού…»; Πολλές σίγουρα. Πόσες φορές η φράση αυτή έγινε πραγματικότητα; Στους περισσότερους ποτέ…
Γιατί όταν έρχεται η στιγμή, όταν η ζωή τα φέρνει έτσι και σε «τεστάρει» και σου ζητά να κάνεις πράξη τα λεγόμενα σου, απλά «κωλώνεις»! Σκαρφίζεσαι χίλιες δυο δικαιολογίες και πείθεις τον εαυτό σου ότι κάνεις αυτό που πρέπει, ότι θα ήταν μια «τρέλα» αν το έκανες και ευτυχώς δεν το έκανες.
Εκεί λοιπόν που δεν κάνεις την «τρέλα», δεν είσαι καλά αγαπητέ φίλε και αγαπητή φίλη… Τι σημασία έχει να λες στον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου ότι το τάδε μέρος είναι «ένα τσιγάρο δρόμος» και αυτό το τσιγάρο να μην το καπνίζεις ποτέ μαζί του; Δεν έχει σημασία, γιατί ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου δεν σε ενδιαφέρει τελικά, γιατί απλούστατα δεν σου βγαίνει να κάνεις την «τρέλα» μαζί του ή μπορεί και να μην ανταποκρίνεται στη «τρέλα» τη δικιά σου!
Οπότε την επόμενη φορά που θα ξεκινήσεις κάτι ή θα θέλεις να τεστάρεις ότι αυτό το κάτι είναι για σένα απλά κάνε την ερώτηση… «Πάμε εκεί; Τώρα… Όπως είσαι και όπως είμαι… εσύ και εγώ… είναι ένα τσιγάρο δρόμος». Όποια και αν είναι η κατάληξη το σίγουρο είναι ότι εσένα θα βοηθήσει να δεις καθαρά…
Και εκεί θα καταλάβεις το πόσο πιο εύκολα μπορεί να γίνουν τελικά τα πράγματα αν γινόταν πράξη αυτό το χιλιοειπωμένο «ένα τσιγάρο δρόμος»…
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου